Mevr. Gouw-Kaufmann: “Als wijkverpleegkundige heb ik fysiek zwaar werk. Maar ik doe het met hart en ziel, het is mijn lust en mijn leven. Dat ik door polsletsel mijn werk niet meer zou kunnen uitoefenen, dat was mijn grootste angst. Even leek het erop dat het niet meer goed zou komen en op een gegeven moment had ik het werk al bijna losgelaten. Maar gelukkig is bij Xpert Clinics Hand- en polszorg alles toch nog goed gekomen.

Vijf jaar geleden ben ik bij het uitstappen uit de auto uitgegleden en teruggevallen in de autostoel. Daarbij klapte ik met mijn pols op het stuur. In het ziekenhuis zei men dat het een kneuzing was die vanzelf wel over zou gaan. Maar dat ging het niet. Op advies van de fysiotherapeut die me behandelde ben ik na een paar maanden naar Xpert Clinics Hand- en polszorg gegaan. Drs. Feitz constateerde wat kleine scheurtjes in de TFCC en heeft tijdens een eerste behandeling de boel schoongemaakt. Dat hielp al enorm voor de pijnklachten.

Helaas maakte ik een jaar later weer een verkeerde beweging met mijn pols, en weer ging het mis. Het gewrichtje zat verkeerd, de pees lag niet meer op zijn plek. Toen bleek een grotere operatie nodig waarbij botjes zijn vastgezet. Het revalideren duurde lang en ik wist dat ik een beperking aan mijn pols zou houden. Maar zolang ik kon blijven werken was het goed.

Een jaar lang ging het prima. Maar wijkverpleegkundige is een zwaar beroep – en in 2012 gebeurde er weer iets waardoor ik opnieuw pijnklachten kreeg. Opnieuw naar drs. Feitz dus. Het was weer foute boel. In januari 2013 volgde er weer een operatie waarbij de pees is gestabiliseerd. Destijds was het niet duidelijk of ik mijn werk zou kunnen blijven doen, maar volgens drs. Feitz staat mijn pols nu zo goed vast dat het zou moeten kunnen. Ik blijf wel een beperking houden, zo kan ik bijvoorbeeld geen sleutel omdraaien of lang achter elkaar verslagen typen. Maar zolang ik mijn pols niet te zwaar belast kan ik alles weer doen. Ik had me er al bijna bij neergelegd dat ik een andere functie zou moeten zoeken, maar dat is nu niet nodig. Dat ik dankzij drs. Feitz mijn beroep kan blijven uitoefenen, daar ben ik enorm dankbaar voor.”