“De neuroloog vond dat ik te weinig klachten had, maar ik verging van de pijn.”
Mevrouw Scheffers (48): “Doordat de stoep was opengebroken, ben ik uitgegleden in de modder. Daarbij kwam ik hard op mijn elleboog terecht. Ik hoorde het kraken tijdens het neerkomen. Het deed wel wat pijn, maar ik ging gewoon door. Later die dag werd mijn elleboog heel dik en pijnlijk. Ik heb de huisartsenpost gebeld maar daar was geen plaats meer die avond. Ik kreeg het advies de volgende dag naar de huisarts te gaan. Die stuurde me door voor een röntgenfoto. Omdat er veel bloed en vocht in mijn elleboog zat, was er op de foto weinig te zien. Op de eerste hulp is er een drukverband aangelegd. Tien dagen later is er een CT-scan gemaakt, toen was er behalve een botkneuzing niks bijzonders te zien. Maar ik verging van de pijn, het voelde echt als zenuwpijn. Omdat ik klachten hield, kreeg ik nog een MRI waar niets bijzonders uit kwam. De neuroloog vond dat ik te weinig klachten had voor zenuwletsel en stuurde me terug naar de huisarts. Die kon niks met mij en verwees me weer naar de neuroloog: van het kastje naar de muur dus…
Omdat ik zoveel last had van die elleboog, ging ik hem ontzien. En daardoor kreeg ik last van mijn pols en duim. Toen ik daarvoor bij de bedrijfsarts kwam, heb ik gevraagd voor een verwijzing naar Xpert Clinics. Ik was daar eerder geweest voor de behandeling van een ganglion en dat was goed bevallen. Gelukkig kon ik snel terecht. Ik vertelde het hele verhaal aan dr. Liron Duraku. Ik bleek De Quervain te hebben, een ontsteking van de pezen door overbelasting. Ik kreeg een injectie met hydrocortisone en een brace aangemeten. Er werden foto’s van mijn pols gemaakt, die in het ziekenhuis niet was nagekeken. Na lichamelijk onderzoek ging dr. Duraku ging er gelijk van uit dat er een zenuw bekneld zat. Volgens de neuroloog had ik tintelingen moeten hebben, maar dr. Duraku legde uit dat dat bij een trauma niet altijd het geval is. Een doof gevoel in mijn pink en krachtsverlies waren voor hem duidelijke signalen dat het om een Cubital Tunnel Syndroom ging.
Ik moest dus geopereerd worden. Tijdens de ingreep constateerde dr. Duraku dat de zenuw plaatselijk al blauw was. Hij zei: als de doorbloeding weer op gang komt, dan kom je van je klachten af. Ik heb me best wel zorgen gemaakt, maar toen ik een week later mijn pink weer gedeeltelijk kon voelen was ik heel blij. Ik had al maanden niet geslapen en gebruikte allerlei medicijnen tegen de pijn, maar niets hielp. Na de operatie was die zenuwpijn gelijk weg. Wat een opluchting!
Voor mijn elleboog heb ik een paar keer therapie gehad en oefeningen voor thuis, dat ging hartstikke goed. Alleen strekken en langdurig buigen is nog lastig, dat heeft nog wat tijd nodig. Maar ik mag niet mopperen. Daarna ben ik een tweede keer geopereerd, nu om de ontstoken pezen in mijn pols te behandelen. Ook die operatie is geslaagd. Helaas heb ik door privéomstandigheden te veel gevraagd van mijn pols tijdens het revalidatietraject. Die overbelasting heeft de ontsteking weer aangewakkerd en er zit nu behoorlijk wat vocht in mijn pols. Volgens dr. Duraku komt het goed als ik mijn rust neem. Dat ga ik nu zeker doen. Dat het zo is gelopen ligt aan mijzelf, want dr. Duraku heeft prima werk verricht en daar ben ik heel blij mee. En ik ga nu hard mijn best doen om het helemaal goed te krijgen!”
Het Cubital Tunnel Syndroom geeft pijn aan de binnenzijde van de elleboog en de onderarm, die kan uitstralen naar de ringvinger en pink. Het kan ook een doof gevoel geven in deze vingers. Vaak is sprake van een verminderde kracht in de hand.
