Een glomuslichaampje regelt de temperatuur en de mate van bloeddoorstroming in de vingers. Het bevat veel zenuwvezels. Wanneer er in zo'n glomuslichaampje cellen gaan woekeren, ontstaat een glomustumor (ook wel angioneuroma genoemd). Dit geeft een blauwrode verkleuring, meestal op de vingertoppen en…
Zes jaar heb ik ermee rondgelopen
Mevrouw Hermsen: “Ik had een glomus tumor in het nagelbed van mijn duim. De tumor zat precies op de temperatuur-gevoelszenuw. Het deed heel veel pijn, niemand mocht in de buurt van die duim komen. Stoten was enorm pijnlijk en in de winter kon ik niet fietsen van de pijn. Zes jaar heb ik ermee rondgelopen, want niemand wist wat het was. Ik ben een paar keer bij de huisarts geweest, maar die had geen idee. De dermatoloog dacht dat het door eczeem kwam. Tot ik bij een nieuwe dermatoloog kwam, een jonge arts. Hij herkende het meteen. Hij adviseerde om niet te laten opereren, omdat het herstel heel lang zou gaan duren.
Een kordate dame, iemand die weet wat ze doet
Zo’n tumor geeft echter zoveel pijn, dat niet opereren voor mij geen optie meer was. Mijn schoonzusje was eerder al bij Xpert Clinics Hand- en polszorg geweest en een vriendin van haar ook, hier in Haarlem. Ik heb een afspraak gemaakt en kon terecht bij dr. Berbel Sluijter. Een kordate dame, iemand die weet wat ze doet. Dat gaf me een goed gevoel. Zij zag meteen dat het om een glomus tumor ging en stelde voor om het weg te halen. Ze had me gewaarschuwd dat de verdovingsprikken naar zouden zijn, daar was ik wel een beetje bang voor. Maar toen het eenmaal zover was, dacht ik: is dit alles? Ik had zoveel pijn gehad, die prikken stelden echt niks voor. Dr. Sluijter heeft me de tumor nog laten zien: een mooi rond bolletje.
De handtherapeut heeft een dopje gemaakt om het gaatje in mijn nagel te beschermen. Dat gaatje groeit er nu langzaam af. Ik heb geen pijn meer en kan alles weer. Je vergeet heel gauw hoe het eerst was, als je er geen last meer van hebt.
Je moet het geluk hebben dat je een arts treft die het herkent
Mijn vader heeft tien jaar met precies dezelfde klachten gelopen. Ze zijn er nooit achter gekomen wat het was, maar ik denk nu dat we hetzelfde hadden. Blijkbaar komt het niet veel voor, vandaar dat er niet snel aan gedacht wordt. Je moet het geluk hebben dat je een arts treft die het herkent. Ik ben de dermatoloog dus ook nog even gaan bedanken!”